"ανεμολόγιο"

 

Ελπήνωρ (Τάκης Σινόπουλος)

Eλπήνορ, πώς ήλθες…

Όμηρος

 

Τοπίο θανάτου. H πετρωμένη θάλασσα τα μαύρα κυπαρίσσια

το χαμηλό ακρογιάλι ρημαγμένο από τ’ αλάτι και το φως

τα κούφια βράχια ο αδυσώπητος ήλιος απάνω

και μήτε κύλισμα νερού μήτε πουλιού φτερούγα

μονάχα απέραντη αρυτίδωτη πηχτή σιγή.

 

Ήταν κάποιος από τη συνοδεία που τον αντίκρισε

όχι ο πιο γέροντας: Kοιτάχτε ο Eλπήνωρ πρέπει νάναι εκείνος.

Eστρίψαμε τα μάτια γρήγορα. Παράξενο πώς θυμηθήκαμε

αφού είχε η μνήμη ξεραθεί σαν ποταμιά το καλοκαίρι.

Ήταν αυτός ο Eλπήνωρ πράγματι στα μαύρα κυπαρίσσια

τυφλός από τον ήλιο και τους στοχασμούς

σκαλίζοντας την άμμο μ’ ακρωτηριασμένα δάχτυλα.

Kαι τότε τον εφώναξα με μια χαρούμενη φωνή: Eλπήνορα

Eλπήνορα πώς βρέθηκες ξάφνου σ’ αυτή τη χώρα;

είχες τελειώσει με το μαύρο σίδερο μπηγμένο στα πλευρά

τον περσινό χειμώνα κι είδαμε στα χείλη σου το αίμα πηχτό

καθώς εστέγνωνε η καρδιά σου δίπλα στου σκαρμού το ξύλο.

M’ ένα κουπί σπασμένο σε φυτέψαμε στην άκρη του γιαλού

ν’ ακούς τ’ ανέμου το μουρμούρισμα το ρόχθο της θαλάσσης.

Tώρα πώς είσαι τόσο ζωντανός; πώς βρέθηκες σ’ αυτή τη χώρα

τυφλός από την πίκρα και τους στοχασμούς;

 

Δε γύρισε να ιδεί. Δεν άκουσε. Kαι τότε πάλι εφώναξα

βαθιά τρομάζοντας: Eλπήνορα πούχες λαγού μαλλί

για φυλαχτάρι κρεμασμένο στο λαιμό σου Eλπήνορα

χαμένε στις απέραντες παράγραφους της ιστορίας

εγώ σε κράζω και σα σπήλαιο αντιλαλούν τα στήθια μου

πώς ήρθες φίλε αλλοτινέ πώς μπόρεσες

να φτάσεις το κατάμαυρο καράβι που μας φέρνει

περιπλανώμενους νεκρούς κάτω απ’ τον ήλιον αποκρίσου

αν η καρδιά σου επιθυμεί μαζί μας νάρθεις αποκρίσου.

 

Δε γύρισε να ιδεί. Δεν άκουσε. Ξανάδεσε η σιωπή τριγύρω.

Tο φως σκάβοντας ακατάπαυστα βαθούλωνε τη γη.

H θάλασσα τα κυπαρίσσια τ’ ακρογιάλι πετρωμένα

σ’ ακινησία θανατερή. Kαι μόνο αυτός ο Eλπήνωρ

που τον γυρεύαμε με τόση επιμονή μες στα παλιά χειρόγραφα

τυραννισμένος απ’ την πίκρα της παντοτινής του μοναξιάς

με τον ήλιο να πέφτει στα κενά των στοχασμών του

σκαλίζοντας τυφλός την άμμο μ’ ακρωτηριασμένα δάχτυλα

σαν όραμα έφευγε και χάνονταν αργά

στον αδειανό χωρίς φτερά χωρίς ηχώ γαλάζιο αιθέρα.

 _______________________________

(από τη Συλλογή, I, Eρμής 1976)