Καβάφης - ''Τα παράθυρα'' - Μουσική: Μπάμπης Κουλούρας - Ερμηνεια: Ελπίδ...

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ

μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ

για νάβρω τα παράθυρα. – Οταν ανοίξει

ένα παράθυρο θάναι παρηγορία. –

Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ

να τά βρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.

Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.

Ποιός ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει.

Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ

 Άφησα να μην ξέρω 

 Κική Δημουλά

Από τον κόσμο των γρίφων

φεύγω ήσυχη

Δεν έχω βλάψει στη ζωή μου αίνιγμα:

δεν έλυσα κανένα.

Ούτε κι αυτά που θελαν να πεθάνουν

πλάι στα παιδικά μου χρόνια:

έχω ένα βαρελάκι που 'χει δυο λογιών κρασάκι.

Το κράτησα ως τώρα

αχάλαστο ανεξήγητο,

γιατί ως τώρα

δυο λογιών κρασάκι

έχουν λυμένα κι άλυτα που μου τυχαίνουν.

Συμβίωσα σκληρά

μ' έναν ψηλό καλόγερο που κόκαλα δεν έχει

και δεν τον ρώτησα ποτέ

ποιας φωτιάς γιός είναι,

σε ποιο θεό ανεβαίνει και μου φεύγει.

Δεν του λιγόστεψα του κόσμου

τα προσωπιδοφόρα πλάσματα του,

του ανάθρεψα του κόσμου το μυστήριο

με θυσία και με στέρηση.

Με το αίμα που μου δόθηκε

για να τον εξηγήσω.

Ό,τι ήρθε με δεμένα μάτια

και σκεπασμένη πρόθεση

έτσι το δέχτηκα

κι έτσι το αποχωρίστηκα:

με δεμένα μάτια και σκεπασμένη πρόθεση.

Αίνιγμα δανείστηκα ,

αίνιγμα επέστρεψα.

Άφησα να μην ξέρω

πως λύνεται ένα χθες,

ένα εξαρτάται,

το αίνιγμα των ασύμπτωτων.

Άφησα να μην ξέρω τι αγγίζω,

ένα πρόσωπο ή ένα βιάζομαι.

Ούτε κι εσένα σε παρέσυρα στο φως

να σε διακρίνω.

Στάθηκα Πηνελόπη

στη σκοτεινή ολιγωρία σου.

Κι αν ρώτησα καμιά φορά πως λύνεσαι,

πηγή είσαι ή κρήνη,

θα 'ταν κάποια καλοκαιριάτικη ημέρα

που, Πηνελόπες και όχι,

μας κυριεύει αυτός ο δαίμων του νερού

για να δοξάζεται το αίνιγμα

πως μένουμε αξεδίψαστοι.

Από τον κόσμο των γρίφων

φεύγω ήσυχη.

Αναμάρτητη:

αξεδίψαστη.

Στο αίνιγμα του θανάτου

πάω ψυχωμένη.

“Tο λίγο του κόσμου”, Α´ εκδ. 1971, Β´ εκδ. Στιγμή, 1994

Πηγή: εδώ

Εκρηκτικό πόρισμα

Κική Δημουλά

Κυνηγέ,

υποπτεύομαι γιατί σκοτώνεις τα πουλιά.

Τα απωθημένα σου φτερά εκδικείσαι.

Λυτρώσου.

Όλων μας σχεδόν τα πετάγματα

κάποια τα βρήκε αζύγιαστη

ή ζυγιασμένη σφαίρα.

Είτε σκάρτο νερουλό ήτανε το Ικάριο

κερί

είτε γιατί ο ήλιος είναι συνεργάσιμος

μονάχα με τη δύση του

είτε γιατί κατά την απογείωση εξερράγη

εκρηκτικός αντίπαλος.

Υπολόγισε τώρα τί φτερά ταπείνωσε

ενός κλουβιού το ύψος ότι τάχα

κελαηδούσαν γήινα καθημερινά

λες και η ανάγκη υπέργεια να κελαηδήσεις

δεν είναι γήινη δεν είναι καθημερινή.

Μνημονεύω χώρια, με ευλάβεια προσευχετική

τα αυτοκτόνα εκείνα πετάγματα

με σφαίρα που κρυφά τους επρομήθευσε

του ακατανόητου η μεγάλη γενναιότης

δεδικαίωται:

η νεκροψία όλης αυτής της καντεμιάς

έδειξε πως τα μόνα καλότυχα φτερά

τα είχε η ματαιότης.

Ηρέμησε λοιπόν.

Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς

μα δε σκοτώνω άστρα.

Και αν καμιά φορά από μανία αδέσποτη συμβεί

κάποιο να σημαδέψω

το πολύ να κλείσω τον τραυματία κελαηδισμό του

σ’ ένα κλουβάκι στίχου φευγαλέο.

Κική Δημουλά. [2001] 2009. Ήχος απομακρύνσεων. 5η έκδ. Αθήνα: Ίκαρος.

            

δε θα ‘χα τη ζωή μου στα χαμένα ζήσει

Έμιλι Ντίκινσον

Αν μπόραγα να σώσω μια καρδιά που σπάει,

αν μιας ζωής είχα αλαφρύνει την οδύνη

κι ένα πουλί που χάμω είχε γλιστρήσει

μεσ’ στη φωλιά του αν το ‘χα ξαναφήσει,

δε θα ‘χα τη ζωή μου στα χαμένα ζήσει!!!