Amedeo Modigliani

Amedeo Clemente Modigliani (Αμεντέο Μοντιλιάνι), γεννήθηκε στο Λιβόρνο της  Τοσκάνης της Ιταλίας στα 1884,  ένας από τους σημαντικότερους γλύπτες και ζωγράφους του αιώνα του..Κι ας έζησε μονάχα 36 χρόνια.. Με εκπλήσσει με την

αφαιρετικότητά του..Καλύτερα, ας μιλήσει η τέχνη του..

“Άλλο ένα Καλοκαίρι”

Για σκέψου να μην πρόφταινα

κι αυτό το καλοκαίρι

να δω το φως ξανά εκτυφλωτικό

να νοιώσω την αφή του ήλιου στο κορμί μου

να οσμιστώ δροσερές και χαλασμένες μυρωδιές

να γευτώ γλυκόξινες και πιπεράτες γεύσεις

ν’ακούω τα τζιτζίκια ως τα κατάβαθα της νύχτας

να καταλαβαίνω τους δικούς μου π’αγαπώ

να μην αδημονώ μ’αυτούς που με στηρίζουν

να σκέφτομαι κι εκείνους που θέλησα να ξεχάσω

να βρίσκω φίλους που έρχονται από μακρυά

ν’ αφήνω κι άλλες ζωές να μπαίνουν στην δική μου

να κολυμπάω σε θάλασσες ζεστές

ν’ αντικρύζω φρέσκα σώματα γυμνά

ν’ αναπολήσω έρωτες, ν’ ονειρευτώ καινούργιους

ν’ αντιληφθώ τα πράγματα που αλλάζουν.

__________________________________

Τίτος Πατρίκιος απόσπασμα από το ποίημα «Το Μεγάλο γράμμα»

The Swan / Le Cygne (Joshua Bell)

«…κι απ’ όλα πιο
χειρότερο,

όταν όχι η ελπίδα πια,

μα κι αυτός ο ίδιος

ο πόνος σου σ’ αφήνει.»

«Γιατί ο πόνος,

ο απέραντος ανθρώπινος
πόνος,

σ’ ανασηκώνει πάνω

απ’ τον εαυτό σου..

__________________________________________

Τάσος Λειβαδίτης,απόσπασμα από το ποίημά  «Οι γυναίκες με τα αλογίσια μάτια»

Φοινικιές - Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Όλα γυρίζουν,
ξαναγυρίζουν.. και ξαναρχίζουνε

Φυσάει ένας αέρας που σαρώνει

Ενθύμια παλιά και φυλαχτά

Οι ήρωες το σκάνε απ’ την οθόνη

Ξυλάρμενοι τραβάνε στ’ ανοιχτα

– Που μας πηγαίνει αυτό το τρεχαντήρι;

– Δεν ξέρω, γέμισέ μου το ποτήρι.

Τα μάρμαρα στο φως αντιφεγγίζουν

– Σε ποιο ταξίδι σ’ έχω ξαναδεί;

Τυφλά πουλιά το τζάμι μου ραμφίζουν

Το πλένει στα φανάρια ένα παιδί

Κι ένας τελάλης σ’ έρημη πλατεία

Τριάντα χρόνια ψάχνει την αιτία

Στους δρόμους καβαλάρηδες καλπάζουν

Και κυνηγούν τ’ αδέσποτα σκυλιά

Και οι νοικοκυραίοι που τρομάζουν

Ξορκίζουν μ’ αγιασμό το Σαταν

Κι ένας τελάλης σ’ έρημη πλατεία

Τριάντα χρόνια ψάχνει την αιτία

Στους δρόμους καβαλάρηδες καλπάζουν

Και κυνηγούν τ’ αδέσποτα σκυλιά

Και οι νοικοκυραίοι που τρομάζουν

Ξορκίζουν μ’ αγιασμό το Σατανά

Δεν είναι δω Βαλκάνια σου το ‘πα

Εδώ είναι παίξε γέλασε και σώπα

Φυσάει ένας αέρας που σαρώνει

Μα εγώ μ’ ένα τραγούδι αλλοτινό

Στου κόσμου το λιοπύρι και το χιόνι

Αγύριστο κεφάλι θα γυρνώ

– Στα χέρια σου αφήνω το τιμόνι

________________________

Πασχαλίδης Μιλτιάδης

Μουσική/Στίχοι: Πασχαλίδης Μιλτιάδης/Αλκαίος Άλκης

Πύργοι στην άμμο..

Γιάννης Αδαμάκης,"Ένα πλοίο" (2016)

“Ποιός είναι αυτός που πύργους χτίζει στον αέρα

με τη φωνή του κράχτη και μοιράζει μας

βασιλικά τα κάστρα, κι άπρεπων ελπίδων

ίσκιους μπροστά στα μάτια μας σαλεύει;”

 ____________________________

Κωστής Παλαμάς, Από τον Λόγο Ζ’ στο “Δωδεκάλογο του γύφτου”

Notos - Maxairitsas - Stokas

Marianne Faithful, Nick Cave - The Crane Wife

ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΤΟΛΤΕΚΩΝ

Leonid Afremov, 1955. The Impressionist Lovers

1. Να είστε άμεμπτοι στη χρήση του λόγου σας

Να μιλάτε με ευθύτητα. Να λέτε μόνο ό,τι εννοείτε. Αποφύγετε να χρησιμοποιείτε το λόγο εναντίον του εαυτού σας ή ως μέσο για να σχολιάζετε άλλους. Χρησιμοποιήστε την δύναμη του λόγου σας προς την κατεύθυνση της Αλήθειας και της Αγάπης.

2. Μην παίρνετε τίποτα προσωπικά

Καμιά πράξη των άλλων δεν γίνεται εξαιτίας σας. Ότι λένε και κάνουν οι άλλοι, αποτελεί μια προβολή της δικής τους πραγματικότητας, του δικού τους ονείρου. Όταν είστε απρόσβλητοι στις γνώμες και πράξεις των άλλων, δεν θα υποφέρετε από αναίτιο πόνο.

3. Μην κάνετε υποθέσεις

Βρείτε το θάρρος να ρωτάτε και να εκφράζετε τις αληθινές επιθυμίες σας. Επικοινωνήστε με τους άλλους όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται, ώστε να αποφεύγετε παρεξηγήσεις, θλίψη, δράματα. Με αυτήν και μόνον την συμφωνία, μπορείτε να μεταμορφώσετε εντελώς την ζωή σας.

4.  Δίνετε πάντα τον καλύτερο εαυτό σας

Το καλύτερο που μπορείτε να δώσετε αλλάζει από λεπτό σε λεπτό: θα είναι διαφορετικό όταν είστε υγιείς, διαφορετικό όταν είστε άρρωστοι. Κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες να δίνετε πάντα τον καλύτερο εαυτό σας και θ’ αποφύγετε έτσι την αυτοκριτική, την αυτοτιμωρία και την απογοήτευση.

Φόβοι και περιορισμοί

František Hudeček (Czech, 1909 – 1990), Shadow of night walker, 1944

Το να καλυπτόμαστε πίσω από απειράριθμες ερωτήσεις, είναι μια τακτική για να παραστήσουμε ότι προχωράμε χωρίς να προχωράμε. να λέμε ότι βρισκόμαστε καθ΄οδόν, ενώ στην πραγματικότητα μένουμε αδρανείς. αποτελεί ακόμη μια απόπειρα ν΄απαλλαγούμε από κάποιους φόβους ή να ελαχιστοποιήσουμε την επίδρασή τους στη ζωή μας.

Η ακινησία είναι, πολλές φορές, έκφραση κάποιων άλυτων φόβων:

ο φόβος της αμφισβήτησης, όσων ξέρω,

ο φόβος μήπως δεν ανήκω κάπου,

ο φόβος μήπως δεν μπορέσω να γυρίσω πίσω,

ο φόβος της αποτυχίας – που συχνά μπερδεύεται με το φόβο της επιτυχίας,

και σ΄αυτό το επίπεδο, ο φόβος μήπως τρελλαθώ.

Ωστόσο, αν βρισκόμαστε εδώ, είναι γιατί ξέρουμε ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους φόβους αποτελούν δημιουργήματα του μυαλού μας και επινοήσεις, προκειμένου να ανασταλεί η πορεία μας προς τα εμπρός και να απομακρυνθούμε από τις όποιες αλλαγές.

Αν η επιθυμία μας να πάμε μπροστά είναι πιο ισχυρή από το φόβο μας, θα μπορέσουμε να καταλάβουμε ότι, ναι μεν όλοι έχουμε όρια και αδυναμίες, όμως, κάποιοι απ΄αυτούς τους περιορισμούς δεν είναι κατ΄ανάγκην παντοτινοί.

Σήμερα μπορεί να βρίσκεσαι μπροστά σ΄ένα εμπόδιο που δεν σ΄αφήνει να προχωρήσεις, και αύριο μπορεί να συναντήσεις κι άλλο. Αν όμως σκεφτείς τον εαυτό σου από τη σκοπιά ενός επιπέδου χωρίς σύνορα και μιας αέναης ανάπτυξης, θα πρέπει να παραδεχτείς ειλικρινά ότι δεν υπάρχουν όρια στις δυνατότητές σου.

Το Κόκκινο Σύννεφο ο περίφημος αρχηγός της φυλής των Ινδιάνων Σιού, φωνάζει μια μέρα μπροστά του τους τρεις γιους του. Αισθάνεται ότι γερνάει και πρέπει να διαλέξει διάδοχο. Η φυλή δεν μπορεί να έχει τρεις αρχηγούς. Αν του συμβεί κάτι, ένας και μόνο θα πρέπει να τον διαδεχθεί, κι είναι δική του ευθύνη να αποφασίσει ποιός.

“Παιδιά μου,  τους λέει μόλις παρουσιάζονται μπροστά σου, σας κάλεσα εδώ για να διαλέξω ανάμεσά σας τον διάδοχό μου. Για να μπορέσω να διαλέξω σωστά, αποφάσισα να σας θέσω μια δοκιμασία. Θ΄ανεβείτε στο Ιερό Βουνό, τον τεράστιο βράχο που κανένας μέχρι σήμερα δεν κατάφερε να υποτάξει. Αυτός που πρώτος θα το καταφέρει, θα είναι ο εκλεκτός μου“.

Ορίζεται η δοκιμασία και τα παιδιά δέχονται την πρόκληση του πατέρα τους, περισσότερο από σεβασμό παρά από φιλοδοξία.

Μια βδομάδα μετά, τη μέρα της Νέας Σελήνης, τη νύχτα των καλύτερων οιωνών, οι τρεις νέοι αρχίζουν να σκαρφαλώνουν με πολλή όρεξη και με το όνειρο να νικήσουν το βουνό.

Εντούτοις, ο ένας πρώτα και οι άλλοι μετά, γυρίζουν ηττημένοι. Η ανάβαση στο βουνό είναι πραγματικά αδύνατη.

‘Ένας ένας, παρουσιάζονται μπροστά στον πατέρα τους για να παραδεχτούν την ήττα τους.

Έχοντας απέναντί του το τρίτο από τα παιδιά του, ο αρχηγός αφήνει να φανεί η απογοήτευσή του.

“Βλέπω ότι το Ιερό Βουνό σε νίκησε και σένα…”

“Ναι, και λυπάμαι, πατέρα, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Προς το παρόν με νίκησε ο Βράχος…”

“Προς το παρόν; θέλεις να πεις, δηλαδή, ότι έφτασες πολύ κοντά στο στόχο; έτσι είναι;” ρωτάει ο αρχηγός.

“Όχι….δεν έφτασα ούτε στα μισά της πλαγιάς του βουνού”, λέει αυτός που αργότερα θα γινόταν ο αρχηγός της φυλής. “Ξέρω, όμως, ότι εκείνο έχει ήδη φτάσει στο τελικό του μέγεθος, ενώ εγώ…ακόμη μεγαλώνω”.

Στο ξεκίνημα αυτού του δρόμου προς την αυτογνωσία, δεν είναι πολύ πιθανό να δούμε κάποια άμεση αλλαγή, κι αν είμαστε ανυπόμονοι, τότε ενδέχεται να χρειαστεί ακόμη περισσότερη αναμονή. Σίγουρα, όμως, μια μέρα, ενώ θα έχουμε ξεχάσει εντελώς αυτό το ζήτημα και θα σκεφτόμαστε κάποιο  -οποιοδήποτε- πρόβλημα, θα νοιώσουμε άξαφνα ότι κάτι μέσα μας έχει αλλάξει, και θα ξέρουμε πως αυτή η αλλαγή θα ισχύει για πάντα. Σε άλλους συμβαίνει νωρίτερα και σ΄άλλους αργότερα.

Τα λουλούδια θ΄ανθίσουν στον κήπο σου,

αλλά αν δεν ανοίξεις το παράθυρο

δεν θα χαρείς ποτέ το άρωμά τους.

Τα χελιδόνια θα ξανάρθουν την Άνοιξη

αλλά αν μείνεις κλεισμένος στο υπόγειο

δεν θα ξέρεις καν πως τελείωσε ο χειμώνας.

Ο ήλιος σίγουρα θα ξαναβγεί αύριο,

αλλά αν δεν σηκώσεις τα μάτια στον ουρανό

οι ακτίνες δεν θα σου φωτίσουν το πρόσωπο.

Αν μείνεις ακίνητος, υπερβολικά ακίνητος

παύεις να είσαι άνθρωπος, γίνεσαι άγαλμα

και η ζωή παύει να κυλάει μέσα σου…..

______________________________________

Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ  «Ο Δρόμος Της Πνευματικότητας» Φύλλα Πορείας V

Η πρόκληση των εφτά Α

Όπως ο Ηρακλής, ο ήρωας της μυθολογίας μας, έτσι και ο άνθρωπος που αναζητά, θα πρέπει να ξεπεράσει εφτά εμπόδια αν θέλει να βαδίσει προς τη σωστή κατεύθυνση.

Έχει εφτά δοκιμασίες να περάσει, εφτά μαθήματα να μάθει, εφτά προκλήσεις ώσπου να φτάσει στην αλήθεια. Για να μην ξεχάσω, ορίζω κάθε έναν απ΄αυτούς τους “άθλους” με το γράμμα Α.

Η πρόκληση του ΑΜΕΣΟΥ.

Η πρόκληση της ΑΝΑΛΗΨΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ.

Η πρόκληση της ΑΠΟΔΟΧΗΣ.

Η πρόκληση της ΑΡΜΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ.

Η πρόκληση της ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ.

Η πρόκληση της ΑΠΑΛΛΑΓΗΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΕΙΣ.

Η πρόκληση της ΑΓΑΠΗΣ.

Η πρόκληση του ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ

Όταν είσαι άνθρωπος που αναζητά, μαθαίνεις να έρχεσαι σε επαφή με την αληθινή ζωή και δεν ζεις αφηρημένος, αδιάφορος ή οκνηρός. Το παρελθόν και το μέλλον αποτελούν δύο φανταστικούς κόσμους προς τους οποίους μπορούμε πάντοτε να δραπετεύουμε. Είναι εκεί, διαθέσιμοι, κρυμμένοι μέσα στις αναμνήσεις και τα όνειρα. Ο άθλος έγκειται στο να τους διατηρήσουμε και να τους τιμήσουμε, χωρίς να τρέξουμε να χωθούμε στην αγκαλιά τους, καθώς δεν είναι κόσμοι άνετοι, αλλά προβλέψιμοι και μακρυνοί. Να ζει στο παρόν, αυτή είναι η πρώτη δοκιμασία που πρέπει να περάσει ο άνθρωπος που αναζητά. Να ζει με αφοσίωση, έντονα, αληθινά.

Αν πας να χορέψεις, χόρεψε με όλο σου το είναι ή μη χορέψεις καθόλου. Κι αν αγαπάς, αγάπα εντελώς ή μην αγαπάς καθόλου. Αν αποφασίσεις να μείνεις εδώ, μείνε εδώ. Αν φύγεις, όμως, φύγε μια και καλή. Μη μένεις στη μέση, μην προσπαθείς να κάνεις τους άλλους να σε θυμούνται όταν εσύ δεν είσαι εκεί.

Ο άνθρωπος της αναζήτησης, ό,τι κάνει το κάνει με ένταση και όσο καλύτερα μπορεί. Ό,τι απορρίπτει, όμως – για οποιονδήποτε λόγο: πίεση, αγωνία ή άγχος – , το εγκαταλείπει  χωρίς να προσπαθήσει να επωφεληθεί.

Δεν τον ενδιαφέρει πια αυτό που αφήνει πίσω του, δεν το ξαναχρησιμοποιεί ούτε το υπολογίζει, διαφορετικά θα ήταν σαν να του άνοιγε το δρόμο της επιστροφής.

Όταν θα έχει ολοκληρωθεί ο άθλος, δεν θα λέει:

Ναι, αλλά κάποτε….

Είναι επειδή χτες….

Ποτέ δεν κατάφερε να ….

Και θα πρέπει να ξεχάσει τις φράσεις:

Θα το κάνω αύριο,

Θ’ αγαπήσω αύριο,

Αύριο θα κόψω το κάπνισμα,

Αύριο αρχίζω δίαιτα.

Όποιος θέλει να κάνει κάτι ….απλώς αναρωτιέται:

Γιατί αύριο;

Γιατί όχι τώρα;

Γιατί το αναβάλλω;

Οι αναβολές τις περισσότερες φορές, είναι ένα κόλπο του μυαλού μας, για να φορτώσουμε στο χρόνο όσα δεν αποφασίζουμε να αντιμετωπίσουμε.

“Κάποιοι είναι πρόθυμοι να κάνουν οτιδήποτε, εκτός απ΄το να ζουν εδώ και τώρα” Τζον Λένον.

Όταν θα έχει πια τελειώσει η δοκιμασία, η ζωή θα έχει ρίξει άγκυρα γερά στο εδώ και τώρα, θα έχει μεταλλαχθεί σε φυσική γνώση και θα έχει αρχίσει να παίρνει νέες διαστάσεις. Τότε, ο άνθρωπος που αναζητά θα ανακαλύψει ότι δεν είναι περιορισμένος να κάνει μόνο όσα έμαθε, ή όσα του είπαν πως πρέπει να κάνει, και θα πάψει ν΄αναζητά δικαιολογίες στο παρελθόν του, στα βάσανά του, στους πόνους και στις απώλειές του. Θα ξέρει ότι δεν είναι υποχρεωμένος να φτάσει πουθενά, ούτε να πετύχει αυτός όσα άλλοι θα ήθελαν να πετύχουν για το δικό τους μέλλον.

Σ΄αυτή τη φάση, ο άνθρωπος που αναζητά μαθαίνει αυτό που ονομάζεται : “ύψιστη ανακάλυψη της υγείας”.

Μπορεί να μπει και να βγει απ΄οτιδήποτε: από κάθε κατάσταση, από κάθε ιδέα, σε κάθε στιγμή, αν αυτή είναι η απόφασή του.

Κι έτσι, ξέροντας πια πόσο πονάει η ανάμνηση, βεβαιώνεται ότι ο πόνος δεν εμποδίζει την πορεία, και καταλαβαίνει για πρώτη φορά ότι :

ΕΙΜΑΣΤΕ τρωτοί, αλλά όχι κι εύθραυστοι.

Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η μεγάλη μας δύναμη!!!

______________________________________

Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ «Από την άγνοια στη σοφία»

Loreena McKennitt- Marrakesh Night Market