Mario Benedetti: Ένα μικρό αφιέρωμα στον έρωτα

Ο Mario Orlando Hardy Hamlet Brenno Benedetti Farrugia (14 Σεπτεμβρίου 1920 – 17 Μαΐου 2009),  γνωστός ως Mario Benedetti, ήταν Ουρουγουανός δημοσιογράφος, μυθιστοριογράφος και ποιητής. Δημοσίευσε από 80 βιβλίων που μεταφράστηκαν σε είκοσι γλώσσες. Τα ερωτικά κυρίως έργα του μελοποιήθηκαν και έγιναν δημοφιλή τραγούδια. Θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς του τελευταίου μισού του 20ού αιώνα.

Μερικά αποφθέγματά του:

-Όταν φαίνεται πως η ζωή μιμείται την τέχνη, είναι γιατί η τέχνη έχει καταφέρει να αναγγείλει τη ζωή.

-Το να σε κάνει κάποιος να νιώσεις πράγματα χωρίς να σε αγγίξει ούτε με το μικρό του δαχτυλάκι, αυτό είναι κάτι αξιοθαύμαστο.

-Πρέπει να σου γίνει σαφές. Εκεί που τελειώνει το στόμα σου, εκεί ξεκινά το δικό μου.

-Τι όμορφη αϋπνία όταν ξαγρυπνώ πάνω στο κορμί σου.

-Πέντε λεπτά είναι αρκετά για να ονειρευτεί κανείς μια ολόκληρη ζωή, τόσο σχετικός είναι ο χρόνος.

-Ξέρω πως θα σε αγαπήσω χωρίς ερωτήσεις, ξέρω πως θα με αγαπήσεις χωρίς απαντήσεις.

-Γεννιόμαστε λυπημένοι και πεθαίνουμε λυπημένοι, αλλά στο ενδιάμεσο, αγαπάμε σώματα, που η θλιμμένη ομορφιά τους είναι ένα θαύμα.

-Ακόμα πιστεύω πως ο καλύτερός μας διάλογος ήταν αυτός με τις ματιές.

-Όλοι θέλουμε αυτό που δεν μπορεί να γίνει, είμαστε φανατικοί του απαγορευμένου.

-Και, στο τέλος, ο θάνατος είναι απλώς ένα σύμπτωμα ότι υπήρξε ζωή.

 

 Έρωτας το απόγευμα

 

Κρίμα να μην είσαι μαζί μου

όταν κοιτώ το ρολόι και είναι τέσσερις

και τελειώνω τη σελίδα και μένω σκεφτικός δέκα λεπτά

και τεντώνω τα πόδια όπως κάθε απόγευμα

και κάνω να έτσι τους ώμους μου να μου ισιώσει η πλάτη

και στύβω τα δάχτυλά μου και βγάζουν ψέματα.

 

Κρίμα να μην είσαι μαζί μου

όταν κοιτώ το ρολόι και είναι πέντε

και είμαι αριθμομηχανή που μετράει συμφέροντα

ή δύο χέρια που χοροπηδάνε πάνω σε σαράντα πλήκτρα

ή έν’ αφτί που ακούει σαν ωτακουστής τα πάντα

ή ένας τύπος που φτιάχνει αριθμούς να λένε αλήθειες.

 

Κρίμα να μην είσαι μαζί μου

όταν κοιτώ το ρολόι και είναι έξη.

Θα μπορούσες νά ’χες έλθει να μου κάνεις έκπληξη

και να μού ’λεγες <<Πώς πάει;>> και να μέναμε

εγώ με το κόκκινο σημάδι απ’ το κραγιόν σου

εσύ με το μπλε σημάδι απ’ τα καρμπόν μου.

____________

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής

 

«If only»

Ω, αν μόνο κάποτε έρθει ο καιρός,

η μόνωση πλησίον μιας παραλίας μακρινής

να πληροί όλα τα φοβερά κενά της ζωής

και των νυχτών της, όλους τους αγώνες

με το Άγνωστο και το Μαύρο, – τούτο μόνο

θ’ αρκούσε, όλα νάταν λυμένα

τα μυστήρια τ’ αγωνιώδη.

 

Αν μόνο η θέα ολοσκέπαστου ουρανού

του φθινοπώρου, που δίνει νέα διαφάνεια

στα βότσαλα της θαλάσσης,

(εκείνη την ανοιχτά πράσινη των ματιών της Νεράιδας)

έφθανε να καλύψει τη ζωή στο σύνολό της,

 – ετούτο μόνο, θάταν κιόλας η ευτυχία.

Όταν μια σου στιγμή,

Άνθρωπε, πούχεις ξεφύγει το πλέγμα των θορύβων,

αισθανθείς άυλος πια και κατασταλαγμένος,

– τούτο, αν ήσουν βέβαιος πως θάταν και το διαρκές·

πως σε μιαν ώρα μέσα, στο πλευρό σου

δεν θα βρισκόταν η Σειρήνα, να σου ταράξει

τη διαφάνεια των βοτσάλων, – και τούτο μόνο

θάταν κιόλας η ευτυχία.

 

Αλλά έρχεται ήδη η φωνή της, από Βορρά, από Νότου,

από Ανατολικά κι από Δυσμών. Βουάνε

όλοι οι ορίζοντες από δαύτη. Έρχεται ολούθε

 με την ουσία της βροχής ή των ανέμων. Με τους αφρούς

των κυμάτων. Το σύμπαν, κι η ψυχή του ανθρώπου,

είναι γεμάτα απ’ αυτή τη φωνή. Ας έρθει. Δεν είναι ακόμη

ερχομένος ο καιρός του Θανάτου.

__________________________

Τ.Κ. Παπατσώνης, Εκλογή Α’. Ursa Minor. Εκλογή Β’ , εκδ. Ίκαρος, 1988

 

 Τα άδεια σακιά τα φουσκώνει ο αέρας και τους ανόητους η έπαρση

________________________________

Σωκράτης

 

Και μια μέρα θέλω να γράψουν στον τάφο μου: έζησε στα σύνορα μιας ακαθόριστης ηλικίας και πέθανε για πράγματα που είδε κάποτε σ' ένα αβέβαιο όνειρο.

Τάσος Λειβαδίτης