Ερωτικό
γράμμα- Νίκος Καββαδίας
Σύμφωνα με
τους μελετητές το 1973 ο Νίκος Καββαδίας, σε μια παρουσίαση του έργου του από
τον Καθηγητή Μ. Μητσάκη στο Λογοτεχνικό Εργαστήρι του Σπουδαστηρίου Νεώτερης
Ελληνικής Φιλολογίας του ΑΠΘ, γνώρισε τη φιλόλογο Θεανώ Σουνά.
Ο ποιητής
που ήταν στα εξήντα τρία του (δυο χρόνια δηλαδή πριν πεθάνει), ερωτεύτηκε τη
νεαρή φιλόλογο, η οποία τότε ήταν μόλις είκοσι πέντε ετών.
Ο έρωτάς του
φυσικά δεν είχε καμία προοπτική. Αυτό ήταν κάτι που συνειδητοποιούσε ο
Καββαδίας αλλά και κάτι που φαίνεται να τον πλήγωνε.
______________________
Κοριτσάκι
μου, Θαλασσωμένο ἀπόψε τὸ Αἰγαῖο.
Τὸ ἴδιο κι ἐγώ.
Χθὲς δὲν
πρόλαβα νὰ καθίσω στὸ τραπέζι κι ἕνα τηλέφωνο
μὲ κατέβασε
στὸ λιμάνι. Στὶς ἑφτὰ ποὺ σαλπάραμε, δὲν
μποροῦσα νὰ
περπατήσω ἀπὸ τὴν κούραση.
Ἡ παρηγοριά μου
ἦταν ἡ «ὥρα»
σου. Ἡ λύπη μου ὅτι δὲν κυβέρνησα οὔτε στιγμὴ
τὸ
καταπληκτικὸ Θαλασσινὸ σκαρί, τὸ κορμί σου.
Ἀπὸ δείλια
καὶ ἀτζαμοσύνη σήκωσα τὸ κόκκινο σινιάλο τῆς Ἀκυβερνησίας.
Εἶδα χθές,
πολλὲς φορὲς τὴν κοπέλα τῆς πλώρης:
Τὴ λυσίκομη
φιγούρα νὰ σκοτεινιάζει, νὰ θέλει νὰ κλάψει.
Σὰ νά ῾χε
πιστέψει γιὰ πρώτη φορὰ ὅτι πέθανε, ὁ Μεγαλέξανδρος,
ὅμως τὸ
καρχηδόνιο ἐπίχρισμά του ἔμενε τὸ ἴδιο λαμπρό.
Μὲ τὸ αὐτοκρατορικὸ
κάλυμμά του.
Κόκκινο της Πομπηίας
Rosso
romano, πορφυρὸ τῆς Δαμασκός.
Βελοῦδο ποὺ
σκεπάζει ἱερὸ δισκοπότηρο.
Ὄστρακο ὠκεάνιο
ἁλμυρό.
Κρασὶ βαθυκόκκινο ποὺ δίνει
δόξα στὸ
κρύσταλλο.
Πληγὴ ἀπὸ κοπίδι κινέζικο.
Ἀστραπή.
Βυσσινὶ ἡλιοβασίλεμα.
Λαμπάδα τῆς
πίστης μου.
Ἀνοιχτὸ
σημάδι τοῦ ἔρωτά μου
Ὄνειρο καὶ
τροφὴ τῆς παραφροσύνης μου
Σὲ ἀγκαλιάζω.
