«Τ’ οψές εδιάβη, το προχθές πλιο δεν ανιστοράται,

σπίθα μικρή το σήμερο στα σκοτεινά λογάται.»

Γεώργιος Χορτάτσης, από το Λεξικό Νεοελληνικών Παραθεμάτων και Αφορισμών 

(επιμ. Γ.Π. Σαββίδης).

Κι εξαρτάται πάντα από το τι μετράς κάθε φορά...

" Με τον καιρό να 'ναι κόντρα, να είναι όντως τιμή να πετάς...

Κι ας μην κρατά παρά ελάχιστα...όσο ένα όνειρο, όσο ένα αγκάλιασμα, όσο ένα φιλί...

 Έτσι κι αλλιώς, άσπρο μέτρημα, μαύρο άθροισμα είναι πολύ συχνά η ζωή

Κι εξαρτάται πάντα από το τι μετράς κάθε φορά...για να μπορείς να συνεχίζεις, για να μπορείς να ονειρεύεσαι, για να μπορείς να γελάς...."

~ Οδυσσέας Ελύτης ~

My Way (Remastered 2008)

Ο δικός μου τρόπος

Και τώρα, που το τέλος
πλησιάζει

Κι αντιμετωπίζω την
αυλαία

Φίλοι μου, θα το πω
ξεκάθαρα

Θα εκθέσω τα
επιχειρήματά μου, για τα οποία είμαι σίγουρος

Έχω ζήσει μια ζωή που
είναι πλήρης

Ταξίδεψα κάθε και όποιο
μεγάλο δρόμο

Μα κυρίως και πάνω απ’
όλα, ότι έκανα το έκανα με το δικό μου τρόπο

Μετανιώνω, για λίγα

Αλλά και πάλι, πολύ
λίγα για να τ’ αναφέρω

Έκανα αυτό που έπρεπε
να κάνω και εμβάθυνα χωρίς εξαιρέσεις

Προγραμμάτισα κάθε
πορεία που χαράσσεται, κάθε μου προσεκτικό βήμα σε δρομάκι

Μα κυρίως και πάνω απ’
όλα, ότι έκανα το έκανα με το δικό μου τρόπο

Ναι, υπήρξαν στιγμές,
είμαι βέβαιος ότι το γνωρίζατε

Ότι “κατάπινα”
περισσότερα απ’ όσα μπορούσα ν’ αντέξω

Αλλά πάνω απ’ όλα όταν
υπήρχε αμφιβολία

Τα “έτρωγα” μετά τα
“έφτυνα”

Αντιμετώπισα τα πάντα
και παρέμεινα στο ύψος μου

και το έκανα με τον
τρόπο μου

Αγάπησα, γέλασα και
έκλαψα

Συμπληρώθηκα και ένιωσα
την απώλεια

Και τώρα καθώς τα
δάκρυα υποχωρούν

Θεωρώ πως είναι όλα
τόσο διασκεδαστικά

Και σκεφτείτε πως έκανα
όλα αυτά

και επιτρέψτε μου να πω
δίχως ντροπή

“Ω, όχι, Ω, όχι, όχι
εγώ, Το έκανε με τον τρόπο μου”

Στο κάτω κάτω τι είναι
άνθρωπος; Τι έχει;

Αν δεν έχει τον εαυτό
του, τότε έχει το τίποτα

Για να λέει τα πράγματα
που αισθάνεται πραγματικά

Και όχι τα λόγια
κάποιου που γονατίζει

Το αποτέλεσμα δείχνει
πως δέχθηκα πλήγματα

Και το έκανα με το δικό
μου τρόπο.

Ναι … με το δικό μου
τρόπο.

Οδυσσέας Ελύτης, «Της σελήνης της Μυτιλήνης»

Παλαιά και νέα ωδή

Δεκέμβριος -Γκλόσεστερ - Paul Cornoyer - 1916

Όχι που ήμουν άτυχος — θέλω να πω

Που τα χρόνια επάνω μου δεν έπιαναν σαν το νερό

Και τα λόγια μου μέσα στο φως πηδώντας

Όμοια ψάρια να φτάσουν λαχταρίζανε

Μέσ’ στον άλλο ουρανό — Μα που πια κανείς κανείς

Ν’ αναγνώσει δε γνώριζε Παράδεισο

Παλιά θαλασσινή Σελήνη μου μόνο σε Σένα θα το πω

Γιατί μου ομόρφυνες τη δυστυχία — και ξέρω:

Το παλιό μου σπίτι ακόμη κατοικώ

Και στα ίδια τριξίματα τρομάζω

Και τις νύχτες πάλι βγαίνοντας ο Ιούλιος

Τυλιγμένος τη μαύρη πρασινάδα σου παραμιλώ

Έφυγαν έφυγαν ένας αέρας οι άνθρωποι

Στους βαθείς κρυφούς κυπαρισσώνες

Έν’ αργό ανατρίχιασμα η συρτή που η Νύχτα

Μέσ’ στα φύλλα τραβάει όλο σπιθίσματα