"ανεμολόγιο"

Οδυσσέας Ελύτης, «Της σελήνης της Μυτιλήνης»

Παλαιά και νέα ωδή

Δεκέμβριος -Γκλόσεστερ - Paul Cornoyer - 1916

Όχι που ήμουν άτυχος — θέλω να πω

Που τα χρόνια επάνω μου δεν έπιαναν σαν το νερό

Και τα λόγια μου μέσα στο φως πηδώντας

Όμοια ψάρια να φτάσουν λαχταρίζανε

Μέσ’ στον άλλο ουρανό — Μα που πια κανείς κανείς

Ν’ αναγνώσει δε γνώριζε Παράδεισο

Παλιά θαλασσινή Σελήνη μου μόνο σε Σένα θα το πω

Γιατί μου ομόρφυνες τη δυστυχία — και ξέρω:

Το παλιό μου σπίτι ακόμη κατοικώ

Και στα ίδια τριξίματα τρομάζω

Και τις νύχτες πάλι βγαίνοντας ο Ιούλιος

Τυλιγμένος τη μαύρη πρασινάδα σου παραμιλώ

Έφυγαν έφυγαν ένας αέρας οι άνθρωποι

Στους βαθείς κρυφούς κυπαρισσώνες

Έν’ αργό ανατρίχιασμα η συρτή που η Νύχτα

Μέσ’ στα φύλλα τραβάει όλο σπιθίσματα