«Κωνσταντίνου και Ελένης»

Κύριε

σου έφερα το πρόσφορο

ζεστή ακόμα η σάρξ με σφραγίδα

εδώ το χαρτονόμισμα να δώσεις κάτι στο κερί

που σου διαβάζει οδυρμούς εν περιλήψει

κι εδώ είναι το χαρτί με των ψυχών τα ονόματα.

Όσα μπορείς αγίασον.

Για την Ελένη κυρίως ενδιαφέρομαι

ήτανε κάποτε η μάνα μου. Τώρα δεν ξέρω

τι συγχωνεύσεις έκανες

αν σε κοινό το αυλάκι ρέει

το ίδιο αίμα με το ξένο

αν το αδειάζεις ως απόβλητο

εκεί που υδρεύονται οι πίστεις

αν το επεξεργάζεσαι βαφή για τα τριαντάφυλλα

βαφή για τον θυμό των άυλων πραγμάτων

-να ρίχνεις καμιά στάλα από δαύτο

στο μαύρο που ’ναι οι πληγές -αίμα δικό τους είναι.

Ελένη. Να σ’ την δείξω μην την μπερδέψεις

με άλλες έτσι που κατάργησες τα επίθετα

κατάργησες τις ανομοιότητες.

Μόνο διακριτικό που τους απέμεινε

είναι πόσο τους ξέχασαν

και πόσο ακόμα τους θυμούνται.

Αλλά αυτό εσένα μάλλον σε μπερδεύει.

Το έργο σου εσύ το αναγνωρίζεις

απ’ το ευδιάκριτο εκείνο αδιακρίτως.

Ελένη Ελένη –άσε τον Αθανάσιον

τον έχω αναλάβει εγώ αυτόν

τον αναπαύω εγώ αυτόν σε πουπουλένια κλάματα.

Τη μάνα μου αγίασον.

Έλα πιο κάτω να σ’ την δείξω.

Είναι εκείνη η συρμάτινη φουρκέτα.

Διχαλωτή αιωρείται σαν κεραίες

σβησμένου αποτυπώματος μικρού σαλιγκαριού.

Έτσι έζησαν τα λιγοστά μαλλιά της.

Γυροφέρνοντας το σχήμα ενός κότσου

ίδιος με ασθενικό σαλιγκαριού καβούκι

που όλο ξεγλιστρούσαν και κατέρρεαν

αδύναμοι οι κύκλοι του απ’ τη περιέλιξή τους.

Και η φουρκέτα – συνέχισε μάνα για λίγο εσύ

να τρέξω εγώ να πιάσω τον κρυφτούλη ήχο

της πτώσης άφθαρτα όπως χτυπά

επάνω στην πλακόστρωτη την πατρική επιφάνειά μου.

Αυτή είναι, δες την καλά.

Κοίτα μη μου αγιάσεις ξένη μάνα

και γίνει η στοργική ορφάνια μου

μετά από τόσα χρόνια μητριά μου.

 ________________________

Από την ποιητική συλλογή της Κικής Δημουλά

«Η εφηβεία της λήθης», εκδ. Στιγμή, 1994

Meschiya Lake - Comes Love

Ταραντέλα

• 
  
• 

Η ζωή καθενός που έζησε είναι αφήγηση.

Ένα παραμύθι με αρχή, μέση και τέλος, με ιντερμέδια, με δράση και αγωνία.

Με πλοκή και συγκρούσεις και έρωτα, με μάγισσες, με πόνο και διλήμματα και πάθη.

Με επιβίωση και αναστοχασμούς, με λυρισμό και επικές μάχες.

Την διηγούνται απολιθώματα, μνημεία, τραγούδια, ζωγραφιές και λέξεις.

Τρυπά τα χώματα που πατήσατε και τις καρδιές, που κάνατε να σκιρτήσουν.

Λεηλατεί το συλλογικό ασυνείδητο και πορφυρώνει τις αυγές, που χωρίς εσάς θα ξημερώσουν.

Προσωποποιεί τα άψυχα και νοηματοδοτεί σκοπούς και αιτίες.

Ηθελημένα ή αθέλητα οι νότες σας στο μεγάλο δημιούργημα προστίθενται.

Και παράφωνες αν ακουστούνε, ο χρόνος εξημερώνει την απόκλιση και οι επόμενες γενιές κληρονομούν τη συμβολή σας.

Κι όλων μαζί οι ιστορίες σας συνθέτουν τη μελωδία του πλανήτη, που εξακοντίζεται ανεξάληπτα στο σύμπαν.

Γιατί αμετάκλητα η κάθε πράξη σας αλλάζει το ντουνιά και το πεπρωμένο του, μορφοποιεί ξανά και ξανά τα σχέδια και τις επιλογές του Πλάστη.

Γιατί αυτό είναι ο κάθε άνθρωπος: Το πλάσμα που με τις βουλήσεις του το Θεό αναγκάζει να γεννά κάθε μέρα.

Αυτήν θα διηγηθείτε στο τέλος και γι άλλους θα μοιάζει με μοιρολόι, για κάποιους με διονυσιακή κορύφωση και για μερικούς με τραγούδι εκστασιακό από την Καλαβρία.

Όλοι θα κληθείτε να την παραστήσετε με ιάμβους και ενδεκασύλλαβους, με ιαχές ή με σονέτα.

Με ομοιοκαταληξία πλεχτή και σταυρωτή τους καημούς σας θα ψελλίσετε και με φωνή γενναία ή τρεμάμενη μπροστά στο κοινό των αιώνων θα υποκριθείτε.

Μα όποιον τρόπο κι αν επιλέξετε, με νανούρισμα να μοιάζει ή ταραντέλα, ένα είναι το βέβαιο: Το τέλος του παραμυθιού, που θα δώσετε, θα κρίνει το ξεκίνημα και το ρυθμό του κάθε νέου..

 __________________

Στράτος Παπάνης