Κονιάκ
Μηδέν Ἀστέρων
Χαμένα πᾶνε ἐντελῶς τά λόγια τῶν δακρύων.
Ὅταν μιλάει ἡ
ἀταξία ἡ τάξη νά σωπαίνει
— ἔχει
μεγάλη πείρα ὁ χαμός.
Τώρα πρέπει νά
σταθοῦμε στό πλευρό
τοῦ ἀνώφελου.
Σιγά-σιγά νά
ξαναβρεῖ τό λέγειν της ἡ μνήμη
νά δίνει ὡραῖες
συμβουλές μακροζωίας
σέ ὅ,τι ἔχει
πεθάνει.
Ἄς σταθοῦμε
στό πλευρό ἐτούτης τῆς μικρῆς
φωτογραφίας
πού εἶναι ἀκόμα
στόν ἀνθό τοῦ μέλλοντός της:
νέοι ἀνώφελα
λιγάκι ἀγκαλιασμένοι
ἐνώπιον ἀνωνύμως
εὐθυμούσης παραλίας.
Ναύπλιο Εὔβοια
Σκόπελος;
Θά πεῖς
καί ποῦ δέν ἦταν
τότε θάλασσα.
_____________________
(Χαῖρε ποτέ,
1988)
