Πότε-πότε μας θυμάται το μέλλον όσο μακριά κι αν βρίσκεται, όλο και κάποιο μήνυμα λαβαίνουμε, γραμμένο πάντα βιαστικά γιατί διαρκώς αναχωρεί για πιο μακριά ακόμα.
Τι να το κάνεις; Γραφτά που μένουνε αδιάβαστα. Κανείς δεν ξέρει από μας να διαβάσει τι γράφει το μέλλον.
Παρεκτός κάτι ελάχιστες
γραμματιζούμενες ελπίδες.
Τρέχα γύρευε….
__________________
Κική Δημουλά, από τη συλλογή "Το τελευταίο σώμα μου", 1981
