Γενάρης 1904, Κων/νος Καβάφης

Αχ, οι νύχτες του Γενάρη αυτουνού,

Που κάθομαι και ξαναπλάττω με το νου,

Εκείνες τες στιγμές και σ’ ανταμώνω

Κι ακούω τα λόγια μας τα τελευταία,

Κι ακούω τα πρώτα, κι ακούω τα πρώτα

Κι ακούω τα πρώτα

 

Απελπισμένες νύχτες του Γενάρη αυτουνού,

Σαν φεύγει η οπτασία και μ’ αφήνει μόνο

Πώς φεύγει και διαλύεται βιαστική.

Πάνε τα δέντρα,

Πάνε οι δρόμοι,

Πάνε τα σπίτια,

Πάνε τα φώτα.

 

Σβήνει και χάνεται η μορφή σου,

Η ερωτική

Σβήνει και χάνεται η μορφή σου,

Η ερωτική

 

Απελπισμένες νύχτες του Γενάρη αυτουνού,

Σαν φεύγει η οπτασία και μ’ αφήνει μόνο

Πώς φεύγει και διαλύεται βιαστική.

Πάνε τα δέντρα,

Πάνε οι δρόμοι,

Πάνε τα σπίτια,

Πάνε τα φώτα.

 

[ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΤΙ ... ] KAΡΥΩΤΑΚΗΣ

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες

κιθάρες. Ο άνεμος, όταν περνάει,

στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει

στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

 

Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.

Υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,

στην κορυφή τους τ’ άπειρο αντηχάει,

μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.

 

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,

χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.

Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

 

Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.

Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις

είναι το καταφύγιο που φθονούμε.