Στον
ουρανό του τίποτα με ελάχιστα
Από την κλειδαρότρυπα
κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή
ενώ χάνουμε
εμείς.
Πώς οι αξίες
γεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει:
το σώμα.
Πεθαίνω μες
στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να
χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι
ας είμαι
σε κοντινή
μακρινή απόσταση
απ’ ό,τι
ζεστό αγγίζεται, φλογίζει…
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο
τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα
της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη
σοφία μου στο φόβο∙
πέταλα,
αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα,
ρίζες κρατάω∙
να φεύγουν
τα περιττά λέω ν
α μπω στον
ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα.
Η ευλογία της έλλειψης
Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου
ό,τι μου
λείπει με προστατεύει
από κείνο
που θα χάσω
όλες οι
ικανότητές μου
που
ξεράθηκαν στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής
με προφυλάσσουν από κινήσεις στο κενό
άχρηστες, ανούσιες.
Ό,τι μου
λείπει με διδάσκει
ό,τι μου
'χει απομείνει
μ’
αποπροσανατολίζει
γιατί μου
προβάλλει εικόνες απ’ το παρελθόν
σαν να 'ταν
υποσχέσεις για το μέλλον.
Δεν μπορώ,
δεν τολμώ
ούτ’ έναν
άγγελο περαστικό
να φανταστώ
γιατί εγώ
σ’ άλλον
πλανήτη, χωρίς αγγέλους
κατεβαίνω.
Η αγάπη, από
λαχτάρα που ήταν
έγινε φίλη
καλή
μαζί
γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου.
Στέρησέ με
–παρακαλώ το Άγνωστο–
στέρησέ με
κι άλλο
για να επιζήσω
__________________________________
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ: Από τους τρεις συγκεντρωτικούς τόμους
με τα ποιήματά της (1963-1977, 1978-1985 και 1986-1996). [Πηγή: www.doctv.gr]
