..οὐ νιφετός, οὔτ' ἂρ
χειμὼν πολὺς οὔτε ποτ' ὄμβρος, ἀλλ' αἰεὶ ζεφύροιο λιγὺ πνείοντος ἀήτας Ὠκεανὸς ἀνίησιν
ἀναψύχειν ἀνθρώπους..
Τόσο βαθιά με κοίταξες,
που η ομορφιά σου έγινε ψηφιδωτό στην ψυχή μου. Έτσι σκορπίστηκε, σαν θλίψης
ευωδιά και έπνευσε η στερνή, αχνή σου εικόνα. Μαζί με τον αιώνιο Ζέφυρο στων
Ηλυσίων Πεδίων τις άκρες. Καθώς εκδικητής ο έρωτας, τις οπτασίες έστρεφε
ενάντια στο θάνατο και στη μοίρα.
________________________________
Ομήρου, Οδύσσεια, 4:556
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου