"ανεμολόγιο"

 

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ

Ελεύθερε άνθρωπε, τη θάλασσα λατρεύεις πάντοτε !

Είν΄ο καθρέφτης σου η θάλασσα• και την ψυχή σου συλλογιέσαι

Στ΄ατέλειωτο κυμάτισμά της,

Κι είναι το πνεύμα σου άβυσσος το ίδιο πικρή.

 

Ω, πως σ΄αρέσει στην εικόνα σου την ίδια να βουτάς•

Να τη φιλάς με μάτια, χέρια, κι η καρδιά σου

Απ΄το μουρμούρισμά της κάποτε να φεύγει

Μπροστά σε τούτο τ΄άγριο κι αδάμαστο παράπονο.

 

Κι οι δυο σας σκοτεινοί κι ευγενικοί το ίδιο:

Φίλε, κανείς το βάθος των αβύσσων σου δεν άγγιξε•

Ω θάλασσα, ποτέ κανείς δεν γνώρισε τα μύχια πλούτη σου,

Που η ζήλεια σου σφικτά κρατά και τα φυλάει!

 

Κι ωστόσο αμέτρητους αιώνες σεις οι δυο

Ένας τον άλλο πολεμάτε δίχως τύψη ή έλεος,

Τόσο αγαπάτε το ίδιο σφαγή και θάνατο,

Αιώνιοι αντίπαλοι, αδέλφια αδίστακτα!

_____________________

«O Άνθρωπος και η Θάλασσα». Από την ποιητική συλλογή του C. Baudelaire – Τα Άνθη του Κακού