"ανεμολόγιο"

Κική Δημουλά

Αυτό που κατεξοχήν χαρακτηρίζει την πολύ μεγάλη ποίηση της Κικής Δημουλά, αυτό που κατέδειξε από νωρίς τη μοναδική καινοτομία της, είναι η στοχαστική προσήλωσή της στο ιδιωτικό άλγος, που απηχεί ωστόσο, με σπινθηροβόλα ιδιοφυία, την πάνδημη απορία και απόγνωση μπροστά στο λιποβαρές της ύπαρξης – πράγμα που εξηγεί θαυμάσια την πελώρια δημοτικότητά της. Υπεράνω πρόσκαιρων ή άκαιρων ιδεολογημάτων, κομμάτων και στρατεύσεων. «Δος ημίν σήμερον τον άρτον τον επιούσιον. // Κύριε, συγχώρεσέ μας, αλλάξαμε γνώμη // όχι σήμερον / καλύτερα δος ημίν αύριο // πέρασε κιόλας η σημερινή μέρα / άλλωστε το κάθε σήμερον / είναι τόσο πολυάσχολα θνητό / πού να προφτάσει να φάει».

_________________________

*Κική Δημουλά, «Υπέρβαση», Τα Εύρετρα, 2010

              Μαρκ Σαγκάλ, O περίπατος, 1918.

Πόσο έχω επιθυμήσει

δεμένη στο ένα έστω φτερό

κάποιου μεγάλου ταξιδιάρικου πουλιού

ξαπλωτή όχι ανάσκελα

γιατί τα υπεράνω μου

όλα σχεδόν τα έχω δει

μπρούμυτα δεμένη στο ένα φτερό

να φωτογραφίσω

αν είναι από το ίδιο υλικό φτιαγμένες

οι σκεπές μας

και συ με ταπεινώνεις, μου λες

ότι κανένα πουλί

με αχρηστευμένο το ένα φτερό του

από το βάρος μου

δε διακινδυνεύει τέτοιο ταξίδι

λάθος κάνεις

έχω πολλές φορές ψηλά πετάξει

στο βάρος μου δεμένη.