Στον αναποδογυρισμένο κατά το δοκούν μυθιστορηματικό κόσμο του Γ. Σκαρίμπα εξέχουσα θέση έχει η γυναικεία φιγούρα και το ερωτικό στοιχείο, στις ακραίες του μάλιστα εκφάνσεις.
Η γυναίκα στο έργο του Σκαρίμπα από το ζενίθ στο ναδίρ, από τη λατρεία στην αποστροφή, στριφογυρίζει στις σελίδες του, σέρνοντας τους μεταξωτούς ποδογύρους της και τα κομψά της γοβάκια χωρίς να τον αποχωρίζεται ποτέ, σκορπώντας την ερωτική της σαγήνη, πρώτα σ’ αυτόν και κατόπιν -εξ αντανακλάσεως- και στην καρδιά μας.
Πηγή: Κυριακή Λυμπέρη, ποιήτρια
Ουλαλούμ…
Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά
απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,
κι έλεγα: Θά ‘ρθει απόψε απ’ τα νερά
κι από τα δάσα.
Θά ‘ρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει ήλιο και βροχή
και νειό φεγγάρι . . .
Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,
και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα:
. . . Πως – να, θα μείνει ο κόσμος με το «μπά»
που μ’ έλεγε τρελόν πως είχες γίνει
καπνός και – τάχας – σύγνεφα θαμπά
προς τη Σελήνη . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ·
κίνησα να σε βρω στο δρόμο – ωιμένα –
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή
κι εσύ με μένα.
Τόσο πολύ σ’ αγάπησα Κερά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα γω – στραβός – μεσ’ τα νερά;
κι εσύ κοντά μου . . .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου