Δοκίμιο: «Οι ασύρματοι», Του Απόστολου Θηβαίου "Εις μνήμην Μαραμπού"
Για τους φίλους που διαγράφουν ακόμη κύκλους επίμονους και αιμάτινους, αγκαλιάζοντας παραλλήλους και θαλάσσιες διαδρομές. Για ΄κείνους που βαδίζουν τα μεσημέρια κάτω απ΄τους ήλιους, φτιάχνοντας προσευχές απ΄τη μοναξιά τους, ακόμη μες στα υψίσυχνα ρεύματα τούτου του κόσμου, στα φορτηγά πλοία των ωκεάνειων διαδρομών. Στα λιμανίσια σπίτια της αγάπης που μετρούν τον καιρό μ΄ονόματα μετέωρων φορτηγών στο βάθος των καμβάδων. Σκέφτομαι πως τέτοιους ποιητές τους μεγάλωσε το φως, εκείνο το ίδιο που μεγαλώνει τα ξένοιαστα πουλιά.
Όσα συναντούν τις νύχτες οι ναυτικοί και όσοι ανήκουν στην ευγενή των κυνηγών του ονείρου τάξη είναι μυστικά. Ο Καββαδίας κατάγεται από νήσους μυστηριώδεις, όπως η Αμοργός. Νήσων που ποτέ δεν υπήρξαν στους γεωγραφικούς χάρτες, αλλά ως ανάμνηση και ιδέα αναδύονται τις νύχτες απ΄τα θολά νερά. Οι τόποι αυτοί είναι πάντα γνωστοί σαν τις περιοχές του ήλιου. Φιλοξενούνται στο βάθος των ρωπογραφιών ανάμεσα σε καρπούς πολύχρωμους και αγέραστα αηδόνια. Οι άνθρωποι αυτών των νησιών, όπως ο Νίκος Καββαδίας που επανέρχεται διαρκώς γι΄ άλλους λόγους πέρα απ΄ τον ιδιότυπο χορό του πάνω στο φτερό του καρχαρία, γνωρίζουν την τέχνη των νεαρών ορχηστρίδων που εξαφανίστηκαν απ΄ το προσκήνιο εδώ και αιώνες. Αυτός που πριν απ΄ τα χρόνια κοινωνούσε με νερό θαλασσινό, στάλα τη στάλα συναγμένο απ΄ το κορμί σου...
Ίσως για τον Καββαδία ο Γιώργος Ιωάννου έγραψε εκείνη την ιδέα.Για τα ωδικά πουλιά ετούτου του τόπου που ποτέ δεν πεθαίνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου